دانلود فایل کامل بررسی پوشش های پلی آنیلین برای محافظت خوردگی
در قالب فایل word و متشکل از 6 صفحه قابل ویرایش

بخشی از محتوا ::

چکیده

پلیمرهای رسانای ذاتی که با گرفتن و از دست دادن الکترون از محیط اطراف میتوانند دستخوش واکنشهای اکسایش-کاهش شوند پتانسیل بالایی در پوششهای آلی برای کاربردهای محافظ خوردگی را دارا میباشند. در میان پلیمرهای رسانای مختلف، پلی آنیلین با رسانایی الکترونی و پروتونی قابل تنظیم به شکلهای مختلف به عنوان پوشش محافظ خوردگی برای فلزات دارای ترکیبات آهنی و غیر آهنی مختلف استفاده شده است.
در این مقاله، پیشرفتها و دستاوردهای جدید در فهم مکانیزمهای پوششهای محافظ پلیآنیلین را بررسی میکنیم و بر روی استفاده از پلیآنیلین به عنوان یک پوشش هوشمند انتشار کنترل شده بازدارنده تمرکز میکنیم. اثر آنیونی دوپینگ در ماتریس پوشش پلیآنیلین بحث شده و در عملکرد محافظ خوردگی پلیمرهای رسانای ذاتی سنجیده شده است.

کلمات کلیدی

پلیمرهای رسانای ذاتی، پلی آنیلین، انتشار کنترل شده بازدارنده، یونهای دوپینگ

-۱ مقدمه

پلیمرهای رسانای ذاتی در سال ۱۹۷۶ توسط هیگر، مکدیارمید و شیراکاوا کشف شدند و برای آن در سال ۲۰۰۰ میلادی جایزه نوبل در شیمی را دریافت کردند.[۱] یکی از مشخصههای یکتای پلیمرهای رسانا، توانایی آن ها در واکنشهای اکسایش-کاهش با گرفتن یا از دست دادن الکترون از محیط اطراف است. به خاطر این ویژگی جالب، این پلیمرها به عنوان پوشش های ضدخوردگی برای فلزات و آلیاژهای مختلف پیشنهاد شدهاند.[۲-۳] دبری در معرفی پوششهای پلیآنیلین برای فولاد ضدزنگ پیش قدم بود. وی گزارش کرده بود که فولاد پوشش داده شده با پلیآنیلین برای یک دوره زمانی نسبتا طولانی در محلول سولفوریک اسید در حالت غیرفعال باقی ماند.[۴] بعدها، وسلینگ اشاره کرد که پوششهای پلیآنیلین و پلیپیرول ویژگیهای خود درمانگر دارند، که بین لایه فلز و پلیمررسانا، یک لایه اکسید غیرفعال میتواند به طور خود به خودی در محل ناقص و معیوب با قابلیت اکسایشی پلیمررسانا به وجود آید.[۵]

همانند کرومات، پلیمرهای رسانا ردوکس(اکسایش-کاهش) فعال هستند و پتانسیل تعادل مثبتتری نسبت به فلزات استفاده شده دارند که آنها میتوانند حفاظت آندی را فراهم کنند. به هر حال، پتانسیل احیای واقعی پلیمرهای رسانا به عوامل متعددی همچون نوع دوپانت، درجه دوپینگ و الکترولیت بستگی دارد.